
*
O crego Alfredo era un ladrón. Despois de tres anos vivindo na Pontraga, don Alfredo veu á nosa casa.
-Boas noites, Antonio, tes tabaco?
-Non señor, non fumo.
-Bueno... ti Antonio, débesme algo... desde hai uns anos.
Estabamos de porta pa fora, que eu xa non o mandei pasar. Dixen eu, imos falar aquí ó fresco.
-E logo don Alfredo? Por que lle debo? A min as deudas, se as teño e teño cartos, gustame pagalas.
-Tes tabaco?
-Non! xa lle dixen que non fumo.
-Bueno home, é que non me pagaches a obrada estes anos. É un ferrado e medio de trigo por ano, home.
-E eso por qué? Osté dígame para que é eu págollo.
-Pois o medio ferrado é para iluminar ó Santísimo.
-Ai bueno, destonces, si, se é para iluminar ó Santísimo. [Sorna al canto] E o outro ferrado?
-Bueno home... é que sempre se fixo así... é costumbre.
-Costumbre?
-É costumbre, e o crego tamén ten que vivir de algo.
-Pois mire don Alfredo, a osté cando chegou aquí, déronlle un lugar e unha casa. E aínda lle pagan por dar a misa. A min ninguien me deu nada, fixen a casa miserablemente e non tuveron o costumbre de darme nada. Se a miña abuela tiña o costumbre de comer caldo, eu non o teño, nin o tuven, nin o terei. Así que arree e non volva pedir a esta casa.
E o cura arreo e non volveu pedir a obrada á nosa casa.
*
Si va a ser cierto, que antighuamente las cosas eran diferentes. En la cena de Nochebuena, el abuelo era el protagonista, sentado a la cabecera de la mesa todos oíamos sus viejas historias.
Y así entre historias de curas usureros, revueltas populares, vecinos legendarios del lugar y chistes verdes se nos pasó la noche. Hasta las tres de la mañana jugando al tute cabrón y hasta las cuatro disfrutando de los regalitos.
Feliz Navidad a todos. Ojalá todos tengáis un abuelo como el mío del que aprender mucho.
2 comentários:
i think the archive you wirte is very good, but i think it will be better if you can say more..hehe,love your blog,,,
Although from different places, but this perception is consistent, which is relatively rare point!
Enviar um comentário